Beynimle arkadaş olamıyorum

Çok pis bir şey oluyor bazen beynim, misal zırt pırt, hatta durmadan çıkıp bana nasihat veriyor, "yapma lan", "dur la dur!", "e hadi kalk artık", "yıkansana lan pis.." böyle böyle konuşup sinirimi bozuyor, çok biliyorsan git kendin yap artis diyesim geliyor, diyemiyorum da hep haklı çıkıyor eşşoğlusu afedersin. efendim yapım itibariyle uçlarda yaşamayı seven bir insanım, mesela bardağımı böyle elimin sağına koyarım, mausu azıcık hızlı çeksem fiyuu uçuverecek bardak ama ben napıyorum "kontrolsüz güç güç değil lan ehehe" şeklinde o sağ eli kötürüm olana kadar 10 cm yerde oynatıyorum bardakla işim bitene kadar. aynı şekilde 24 saatimin 17 saatinin boş olduğunu biliyorum, ertesi gün ise teknik olarak boş 2-3 saatim var ya, heh işte ben yıkanma işimi o 2 saate bırakıyorum. yetmiyor her otobüs ve minübüsün numarasını görmek için kafamı araç bana çarpıp geçene kadar uzatıyorum, yeter ki gidip gözlük almayayım. bu yanlışların hepsini ise beynim bir bir suratıma çarpıyor, sınavdan yüksek not almam gerektiğinden, fotoğraf makinasının pilinin 3-4 kare çektikten sonra biteceğine kadar her şeyi çözmüş yeminlen. bir şey olmayacak gibi duruyorsa baştan söyluyor, o kadar içme diyor, kalk azıcık yürü uyuştun lan diyor, ben dinlemiyorum. sorumlu ebeveyn gibi kafamı yiyor bütün gün. ne gönülçelenliktir, ne sorumlu gazeteciliktir bu. beğenmiyorsan git başımdan lan.